Nederland is maar een raar land. Wij laten kennis en kunde gewoon de grens over lopen mét alle geïnvesteerde scholing. Afgelopen vrijdag kreeg ik een noodkreet in mijn mailbox. Ik belde naar het opgegeven telefoonnummer en kreeg een jonge vrouw aan de telefoon. In het kort kwam het er hier op neer dat zij midden in een sollicitatieronde zat om de opleiding tot uroloog te kunnen gaan doen. De landelijke selectie was zij met vlag en wimpel doorgekomen. Het daarop volgende gesprek in Rotterdam, liep niet. Aan het einde van dat gesprek kreeg zij te horen dat zij ‘het achterste van haar tong niet liet zien, dat ze geen hoogte van haar konden krijgen en dat ze maar eens een training presenteren moest gaan volgen’. Paniek is misschien een groot woord maar dat het huilen haar nader stond dat het lachen was wel overduidelijk. Vastbesloten om het laatste gesprek in Nijmegen wél goed te doen, was Suzanne op Internet gaan surfen en bij mijn website uitgekomen.
We spraken af dat ik de dag erna, op zaterdagmiddag voor haar deur zou staan. En omdat ik vind dat je als trainer niet twee dingen tegelijkertijd kunt doen, nl. ergens in participeren en dat daarna dan beoordelen, vraag ik altijd een trainer of een acteur, al naar gelang de behoefte, om erbij te komen. Bij de sollicitatietrainingen werk ik samen met Caroline Beukman, onvolprezen acteur, trainer en wijze vrouw.
Het sollicitatiegesprek
Suzanne was reuze gespannen. Een jonge arts, een meisje bijna nog, met een dijk van een CV. Niet alleen had zij ervaring in diverse binnenlandse ziekenhuizen, zij had ook in Scandinavië en in Afrika gewerkt. Daarbij had zij haar promotieonderzoek nog niet zolang geleden afgerond. De eerste 2 uur werkten we intensief. Zonder aarzelen gooide zij al haar voorbereidde vragen en antwoorden, echt een hele stapel, in de prullenbak toen het haar duidelijk werd dat een sollicitatiegesprek niet een tentamen is waarbij je alle antwoorden moet opdreunen. Het simulatiesollicitatiegesprek dat zij vervolgens met Caroline voerde, die precies begreep waarmee Suzanne het beste geholpen zou zijn, liep als een trein. Hier zat een vrouw die wist wat ze waard was en die wist wat ze wilde. Het meisje had ze samen met de ‘tentamenvragen’ in de prullenbak gesmeten.
En dan is het maandag. Suzanne heeft haar gesprek om half 10 in Nijmegen. Vanuit Amsterdam is dat aardig vroeg op, maar, vertelde ze mij achteraf, ze had er zin in. Ze zag niet tegen het gesprek op maar zag de sollicitatie juist als de deur naar haar gedroomde toekomst. En het liep goed. Ze luisterde, ze keek, was ontspannen, voerde écht een gesprek.
En dan blijkt dat ze voor spek en bonen was uitgenodigd: “hoe spijtig, want zo’n fijn gesprek maar ja de beschikbare opleidingsplaatsen waren eigenlijk voor het sollicitatiegesprek met Suzanne al vergeven…, tja protocol, maar ze kwam dan wel op de lijst, ja dat wel.”
En dus laat Nederland een jonge gepromoveerde arts, zo de grens oversteken naar België. Want ja , dáár willen ze haar graag hebben. Uroloog zal zij worden. Deze jonge vrouw, die als kind naar een ‘doe je wens’ programma schreef met de hartstochtelijke wens een echt mens te mogen opereren. In België zal die droom dan eindelijk vervuld worden.